از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیذاریم

نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار پریشانی است ، رو سوی چه بگریزیم

هنگامه حیرانی است ، خود را به که بسپاریم

تشویش هزار آیا ، وسواس هزار اما

کوریم و نمی بینیم ، ور نه همه بیماریم

دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است

امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم

دردا که هدر دادیم ، آن ذات گرامی را

تیغیم و نمی بریم ، ابریم و نمی باریم

ما خویش ندانستیم ، بیداریمان از خواب

گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته

امید رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

منزوی